Basic HTML Version
— I l l —
dyly jiji , h e jb y 'z t’azkoho snu, s5yri
vasy lev i poc’iluji. D ’i ty vze ne t’isy-
ly s ’, Yony pofialy, serdenatka , sco ne
p ry jdu t’ do nych z vertepom, bo yony
daleko miz cuzymy! Yony lyse duma-
ly tep e r pro te, scoby ta malenka Bo-
z ’a vernu la ich tarn, de lysyly s ’a ich
d ’ido і babuna... Tato і slova vze ne
rnih do nych promovyty, lyse avtoma-
tycno povtoryv k il’ka raziv konec’ p is -
пі: „Scob zeml’u z nebom v odno zlu-
c y ty ” ... a maty, o ty ra jucy slezy, po-
eala sadovyty d ’itocky do veceri.
Sumna bula s ’a vecerja. J i l y ,— ne
jily , ta t i l ’ky zo s travo ju kovtaly po-
tycho slezy. O ry s ’a і Bohdanko ne za-
b av l’aly s ’a vze p is l ’a veceri p id ja-
lynkoju, ne rozkladaly na pomost’i svo-
jich s ’vjatocnych ihrasok, ne h l ’ada-
ly p id stolom v s ’ini za oriskamy; t i l ’
ky zaraz taky po veceri, mov vorobc’i
v fazki morozy, zabraly s ’a spaty. Ta
і rodyci ne ko l’adnvaly, ja k kolys’, v
nyfnsnu poru, ale і sobi pok la lys’ bi-
l ’a d ’itocok, na te chyba t i l ’ky, aby
da ty povnu svobodu svojim p ryk rym
dumkam. J a k odnomu tak і druhomu
snuvalo s ’a cerez holovii Boh zna ko-
lysne... N a jd ribn ijs i pod ’i j i z c ’iloho
ich doteperisnoho zyt’a peresuva lys’
skoro, mov chmary. 2yvo stavalo im
pered ocyma te, ja k nedavno £ce zyly
miz svojimy, ja k l ’ubyv ich і povazay
u k ra j in s ’ky j narod, ja k p laka la molo-
d ’iz, koly vychodyly z sela...
Sered takych dumok pizno v noey
pozasyp l’aly.
Vony u sebe doma, na Rusy, вса-
slyvi, sco dizdaly s ’a velykoho s ’v ja ta .
D ’ity pid ja lynko ju bubona t veselo t a
vypy tu ju t’ s ’a ta tu s ’a o najm ensi drib-
ny c ’i. Scoraz p rychod ’at’ sko l’ari, to zo
z ’vizdoju, to z vertepom, a d ’i ty §6e-
becut’ і t’isat’ s ’a, sco malenka Boz’a
zavytala do ich chatyny. Pizno po ve
ceri bizyt’ V a sy l’ do cy ta l’ni, bo tam
zibraly s ’a s ’icovyky-kozacenky, scoby
razom k o l’aduvaty . Y id tak spisyt’ do-
miv, bo o s ’-os’ zadzvonat’ do cerkvy...
Ba, vze і dzvonat’... Cuje vyrazno dzvo-
ny’"
V in zryvaje s ’a na rivn i nohy, b i
zyt’ na dvir, vychy l’a je holovu k ria ’
dveri, nadsluchuje, су sp ravd ’i dzvo
nat’...
A
to v i te r svysce, siiihom zaviva-
je, ta j su s ’id, s ta ry j Kuba, zi svojim
synom Rochom vze povstavaly na deli
і ruba ju t’ d r ova.
UROJENA POTVORA.
Pivni6na l ’egenda.
Buv sobi odyn zamoznyj colovik,
kotromu urojilo s ’a, sco joho p e re s l’i-
duje s trasna potvora, jak a zahnizdyla
s ’a v nedostupnij peceri b i l ’a joho
domu.
S ’omu colovikovy zhorily napered
v s ’i joho oborohy, v id tak salenyj vy-
chor pozryvav dachy z joho hospodar-
s ’kych budynkiv, potim p ry js la voda
і zru jnuva la v s ’i joho urozajn i zeml’i,
a narest’i l ’u ta sm ert zabrala jomu jo
ho pervorodnoho syna. P rycyno ju u-
s ’ich tych nescast’ bula vlasne zhadana
vysse potvora і tomu peresl’iduvany j
ne ju colovik postanovyv j i j i dokonee
uby ty і tak p im s ty ty s ’a za v s ’i svoji
kryvdy.
Ot vin odnoj і temnoji nocy zas’i r
s ’a p ry vchod’i pecery, u jak i j pere-
sydzuvala potvora, і zdav na neji,